خیلیا هستن که چه زن، چه مرد، خیال می کنن عاشقن. اما به هم معتاد شدن، عین مخدر.

همدیگرو باید ببینین، مرافعه کنن، قهر کنن، آشتی کنن و اسمشو بذارن زندگی عاشقانه.

اما به همه ی اینا و خودشون معتادن. این که نمی تونن از هم دور بشن، از اعتیاد به هم دیگه س.

خمار هم می شن و درد می کشن. دردشم درد عشق نیس، درد خماریه.

زودم راه این خماری نشناخته رو ازدواج می دونن، این جاست که می بینن روز و شب با هم دعوا دارن،

چشم دیدن همدیگه رو ندارن، اما نمی تونن دور از هم باشن. می ذارن چی؟

پای عشق…

مسعود کیمیایی - جسدهای شیشه ای

نوشته شده در چهار شنبه 14 دی 1390برچسب:,ساعت 17:49 توسط mahdiyeh gh| |